အေဆာင္တစ္ခုအတြင္း ထုိင္ေနသည့္ အဘုိး၊ အဘြားမ်ား [ဓာတ္ပံု - ေဂ်ေမာင္ေမာင္(အမရပူရ)]
ဆရာေတာ္တစ္ပါး၏ တရားသံက ေဆာင္းေဘာက္စ္မွတစ္ဆင့္ ပ်ံ႕လြင့္ေနသည္။ ဧကတစ္၀က္ခန္႔ရွိ ေျမေပၚတြင္ ၀ါး၊ ဓနိျဖင့္ ေဆာက္လုပ္ထားေသာ အေဆာင္တစ္ခုအတြင္း အသက္(၇၀)ႏွင့္ အသက္(၉၀)ၾကား အဘိုး၊ အဘြား တစ္ရာေက်ာ္ ေနထိုင္လ်က္ရွိသည္။ ခုတင္ေပၚတြင္ လဲေလ်ာင္းရင္း ေဆာင္းေဘာက္စ္မွ ထြက္ေပၚလာေနသည့္ တရားသံျဖင့္ တရားမွတ္ေနၾကသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ယင္းအေဆာင္အတြင္း တစ္ဦးလွ်င္ လဲေလ်ာင္းအိပ္စက္ရန္ ခုတင္တစ္လံုးစာ ေနရာရရွိၾကသည္။
တစ္ေယာက္အိပ္ သစ္သားခုတင္ေလးေပၚတြင္ ေခါင္းအံုး၊ ျခင္ေထာင္၊ ေစာင္ႏွင့္ ေရေႏြးဘူး၊ ျခင္းေတာင္း၊ ႏြမ္းလ်ေနေသာ အ၀တ္အစားအခ်ဳိ႕က ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ယူထားသည္။ ပစၥည္းမ်ားလြတ္ေနေသာ ေနရာေလးတြင္ အိပ္စက္ၾကရသည္။
အားကိုးစရာ ေဆြမ်ဳိးမရွိေတာ့၊ ေစာင့္ေရွာက္သူမဲ့ေနၿပီ။ ေဆး႐ုံမ်ား (သို႔မဟုတ္) လမ္းမမ်ားေပၚမွ နာမက်န္းျဖစ္ေနသည့္ ဘိုးဘြားမ်ား၏ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္၊ ေနာက္ဆံုးေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အတြက္ ေစာင့္ေရွာက္ေပးေနေသာ သဘာ၀တရားရိပ္သာအတြင္းရွိ အေဆာင္တစ္ခုတြင္ ျဖစ္ပါသည္။
သစ္၀ါးအမ်ားစုျဖင့္ ေဆာက္လုပ္ထားေသာ အေဆာင္ ၅၀ ေက်ာ္တြင္ ဘိုးဘြားႏွစ္ေထာင္ေက်ာ္ႏွင့္ အေျခအေနအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ဒုကၡေရာက္ေနေသာ လူ ၄၀၀ ေက်ာ္တို႔ ေနထိုင္ၾကသည္။ ဘိုးဘြားမ်ားအတြက္ နံနက္တြင္ ပဲျပဳတ္ထမင္းႏွင့္ ေန႔လယ္စာ ထမင္းေ၀စုရၾကသည္။
သန္လ်င္ၿမိဳ႕နယ္၊ ေညာင္ပင္မွတ္တိုင္အနီးရွိ သဘာ၀တရားရိပ္သာ၏ သက္တမ္းမွာ ၆ ႏွစ္ရွိၿပီျဖစ္ၿပီး ရိပ္သာတြင္ ေနထိုင္ရင္း ေသဆံုးသြားသူ ဘိုးဘြားလူနာေပါင္း ၃၀၀ ေက်ာ္သြားၿပီ ျဖစ္သည္။ ေသဆံုးသြားေသာ ဘိုးဘြားမ်ားကို သံလ်င္နာေရးကူညီမႈအသင္း အကူအညီျဖင့္ သန္လ်င္ၿမိဳ႕နယ္ရွိ အမိုးနီသုသာန္တြင္ သၿဂႋဳဟ္ေပးသည္။ ပိုင္ရွင္ရွိသူ ဘိုးဘြားမ်ားအတြက္လည္း မိသားစု၏ဆႏၵအရ သၿဂႋဳဟ္ခြင့္ျပဳသည္။
၂၀၁၃ ခုႏွစ္မွစ၍ ရန္ကုန္ျပည္သူ႕ေဆး႐ုံႀကီး၊ ဂႏၵီေဆး႐ုံ၊ နားႏွာေခါင္းလည္ေခ်ာင္းေဆး႐ုံ၊ ေျမာက္ဥကၠလာပေဆး႐ုံ၊ အမ်ဳိးသမီးသားဖြားေဆး႐ုံ၊ အင္းစိန္ေဆး႐ုံမ်ားမွ ေဆး႐ုံလူမႈဆက္ဆံေရးအရာရွိမ်ားက ေနစရာမရွိေသာ လူနာအခ်ဳိ႕ကို သဘာ၀တရားရိပ္သာသို႔ ပို႔ေဆာင္ေပးေနျခင္း ျဖစ္သည္။
‘‘ခုေနာက္ပိုင္း ေဆး႐ုံေတြကေန တစ္ေန႔တစ္ေယာက္ႏႈန္း ေရာက္ေနတယ္’’ဟု ရိပ္သာတာ၀န္ရွိသူ ေဒၚခင္စမ္းဦးက ရွင္းျပသည္။
ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းမရွိ ေရာဂါမ်ဳိးစံုျဖစ္၍ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့ေနေသာ အစိုးရေဆး႐ုံမ်ားမွ လူမမာမ်ားကို ေဆး႐ုံလူမႈဆက္ဆံေရးအရာရွိဌာနမ်ားက ပို႔ေနရာ စြန္႔ပစ္ဘိုးဘြားလူဦးေရမွာ တစ္ေန႔တစ္ျခား တိုးတိုးလာေနသည္။
‘‘လူနာေတြကအစံုပဲ။ ေလျဖတ္တာကစၿပီး တီဘီ၊ HIV၊ ကင္ဆာ၊ ေသမယ့္လူနာေတြထိ အရြယ္မ်ဳိးစံုလာပို႔ၾကတယ္’’ဟု ေဒၚခင္စမ္းဦးက ရွင္းျပသည္။
ေဆး႐ုံမ်ားရွိ လူမႈဆက္ဆံေရးအရာရွိမ်ားကလည္း သဘာ၀တရားရိပ္သာရွိ ဘိုးဘြားမ်ား ေနထိုင္မေကာင္း၊ အေရးေပၚေဆး႐ုံတင္ရမည့္ ကိစၥမ်ဳိးရွိပါက ကုန္က်စရိတ္ အခမဲ့ျဖစ္ေစရန္ ျပန္လည္ကူညီေပးၾကသည္။
‘‘ေဆး႐ုံက ပို႔တယ္ဆိုတာ လူနာကုသမႈအပိုင္းၿပီးၿပီေလ။ လူနာက ေနစရာမွမရွိတာ။ ေဆး႐ုံမွာ တစ္သက္လံုးထားလို႔မွ အဆင္မေျပတာ။ လူနာက သြားစရာေနရာမရွိေတာ့ ေနဖို႔အကူအညီေပးတဲ့ ရိပ္သာေတြနဲ႔ ခ်ိတ္ဆက္ၿပီး ပို႔ေပးေနရတာေပါ့’’ဟု ေဆး႐ုံတစ္ခုမွ လူမႈဆက္ဆံေရးအရာရွိတစ္ဦးက အခက္အခဲကို ရွင္းျပသည္။
ဧရာ၀တီတိုင္း၊ က်ဳံမေငးမွ ေရာက္ရွိလာေသာ အသက္ ၈၂ ႏွစ္အရြယ္ အဘြားအိုက ‘‘စားေရးေသာက္ေရး ေနေရးမပူရေတာ့ ဘာေသာကမွ မရွိေတာ့ဘူး။ အိမ္မွာတုန္းက မိသားစုစား၀တ္ေနေရး မေျပလည္တာ ၾကားေနရေတာ့ စိတ္ညစ္ရတယ္’’ဟု ဆိုသည္။
သဘာ၀တရားရိပ္သာတြင္း ေနထိုင္ေသာ စုစုေပါင္း လူ ၂၄၀၀ ေက်ာ္အတြက္ ေန႔စဥ္ေငြက်ပ္ သံုးသိန္းခြဲခန္႔ ကုန္က်ၿပီး စားေသာက္ရန္ ေန႔စဥ္ ဆန္ ၁၀ အိတ္ႏႈန္းျဖင့္ တစ္လလွ်င္ ဆန္အိတ္ ၃၀၀ ခန္႔ ကုန္က်သည္ဟု ရိပ္သာတာ၀န္ရွိသူတို႔ကဆိုသည္။
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္းရွိ ၿမိဳ႕နယ္၊ ရပ္ကြက္မ်ားတြင္ သဘာ၀တရားရိပ္သာမွ သံဃာေတာ္မ်ားက ဆြမ္းခံထြက္ျခင္း၊ တစ္ခါတစ္ရံ အလွဴခံထြက္ျခင္းျဖင့္ စြန္႔ပစ္ခံဘိုးဘြားမ်ား၏ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ ရွာေဖြၾကရသည္။
ရိပ္သာတြင္ ေရာက္ရွိေနသည့္ အဘိုးအဘြားမ်ားမွာ ေငြေၾကးခ်ဳိ႕တဲ့သူမ်ားႏွင့္ က်န္းမာေရးပိုင္း ခ်ဳိ႕ယြင္းေနသူမ်ား၊ မိသားစုမွ လာပို႔သူမ်ား စသျဖင့္ ဇာတ္လမ္းစံုျဖစ္သည္။
‘‘ေဆြမ်ဳိးေတြကို သတိရတာမရွိဘူး။ တမ္းတလည္းမေနဘူး။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္လည္း မထားေတာ့ဘူး’’ဟု ရိပ္သာေန အဘြားအိုတစ္ဦးက ယတိျပတ္ေျပာသည္။
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့ေနေသာ ဘိုးဘြားမ်ားကို ကူညီေပးေနသူမ်ားက ေရခ်ဳိးေပးျခင္း၊ အညစ္အေၾကးမ်ား သန္႔ရွင္းေပးျခင္း၊ အ၀တ္အစားမ်ား ေလွ်ာ္ေပးျခင္း စသျဖင့္ ေ၀ယ်ာ၀စၥမ်ားကို ကူညီေပးၾကသည္။
သဘာ၀တရားရိပ္သာမွ တာ၀န္ရွိသူ ေဒၚခင္စမ္းဦးက ‘‘ဘိုးဘြားေတြကို တရားနဲ႔သြားေစခ်င္တာ ဆရာေတာ္က ေနာက္ဆံုးလူနာေတြကို တရားသြားေပးတယ္။ တရားနာၿပီး ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ဆံုးေစခ်င္တာ’’ဟု ဆိုသည္။
ဘိုးဘြားအမ်ားစုက ဘ၀ေနာက္ဆံုးခ်ိန္အတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္သိပ္မထားၾက။ အမ်ားစုမွာ ေနလို႔ရသေလာက္ အသက္ရွင္ေနရင္း တရားႏွင့္ေသမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ဘိုးဘြားမ်ားကဆိုသည္။
ေဆး႐ုံက လက္ေလွ်ာ့ထားေသာ လူနာမ်ားသည္ ရိပ္သာေရာက္ၿပီး တရားနာ၊ တရားအားထုတ္ရင္း ျပန္ေကာင္းလာသည္မ်ားလည္း ရွိသည္။ က်န္းမာေရးဆိုးရြားေနေသာ လူနာရွိသည့္ အေဆာင္၌ တရားေခြကို အခ်ိန္ျပည့္ဖြင့္ေပးထားၿပီး အေဆာင္တိုင္းတြင္ ေဆာင္းေဘာက္စ္မ်ားရွိကာ ၀ိပႆနာႏွင့္ဆိုင္ေသာ တရားေခြမ်ားကို ေန႔စဥ္ဖြင့္ထားသည္။
‘‘ကိုယ့္ဟာကိုယ္ေနတတ္ေနၿပီ။ စေရာက္တုန္းက မေနတတ္ဘူး။ တရားနဲ႔ ေပ်ာ္ေမြ႕ေနပါၿပီ။ သူမ်ားအိမ္မွာေနရင္ သူမ်ားမ်က္ႏွာ ၾကည့္ေနရတယ္။ ဒီမွာေအးတယ္။ တရားအားထုတ္လို႔ရတယ္’’ဟု ဆီးခ်ဳိျဖစ္၍ ေျခတစ္ဖက္ျဖတ္ထားရေသာ ေဒၚျမင့္ျမင့္သိန္းက ရွင္းျပသည္။
‘‘ဒီမွာ ေသတာႀကံဳဖူးတယ္။ ေသတဲ့လူက ၿငိမ္ေနတာ။ ေသလို႔ေသမွန္းေတာင္ မသိလိုက္ဘူး။ ေန႔လယ္ ၁၂ နာရီေလာက္ ေရခ်ဳိး၊ သနပ္ခါးလိမ္းၿပီး ခဏေနေတာ့ ေသေနတာပဲ။ အျပင္ဘ၀ေတြမွာဆို ႐ုန္းရင္းဆန္ခတ္ျဖစ္ၿပီး ေသတာေတြရွိတယ္။ ဒီမွာက အေသေကာင္းတယ္’’ဟု ေဒၚျမင့္ျမင့္သိန္းကဆိုသည္။
ရိပ္သာတြင္ နာမက်န္းႏွင့္ သက္ႀကီးရြယ္အိုအမ်ားစုျဖစ္ေန၍ ေသျခင္းတရားက ေန႔စဥ္ႀကံဳေနၾကရသည္။
‘‘ခုတင္ေပၚမွာပဲေနတာ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ၿပီ။ ခုတင္ေပၚမွာ ဖ်ာလိပ္ၿပီး ေရခ်ဳိးရတယ္။ အေဆာင္ထဲမွာ ေသတဲ့လူက အမ်ားႀကီးပဲ။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္က ေသတယ္။ တစ္ခါတေလ ေသလို႔ေသမွန္းေတာင္ မသိဘူး။ ေသတာေတာ့ ႐ုိးေနၿပီ။ ေၾကာက္လည္း မေၾကာက္ေတာ့ပါဘူး’’ဟု အသက္ ၇၁ ႏွစ္ရွိ ဟိႏၵဴလူမ်ဳိး ေဒၚတင္ႏြဲ႕ကဆိုသည္။
အဘိုးအဘြားမ်ားအျပင္ စိတ္ေ၀ဒနာရွင္ ၇၅ ဦးခန္႔ ေရာေႏွာေနထိုင္ၾကၿပီး စိတ္မႏွံ႔သူမ်ားကလည္း ရိပ္သာ၏ေ၀ယ်ာ၀စၥႏွင့္ အမိႈက္ေကာက္ျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္ေပးသည္။
‘‘ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္က ဘာရွိဦးမလဲ။ အသက္လည္းႀကီးၿပီ။ ဒီမွာ တရားနာတယ္။ တရားနဲ႔ေသမယ္။ ေသမွာမေၾကာက္ေတာ့ဘူး။ ဒီက အသက္ႀကီးတဲ့လူေတြက မေၾကာက္ေတာ့ပါဘူး’’ဟု အျဖဴေရာင္ဆံပင္က်ဳိးတိုးက်ဲတဲႏွင့္ အသားအေရတြန္႔ေနၿပီး တုန္တုန္ယင္ယင္ျဖင့္ အဘိုးအိုက တစ္လံုးခ်င္းအားယူရင္း ေျပာလိုက္သည္။
7Day Daily
0 comments:
Post a Comment